State acquisition of private lands in Sri Lanka

 State acquisition of private lands in Sri Lanka 

Does anyone in the world know why private property, especially lands are compulsorily acquired in the name of national security by governments?

Do we care to know or is it left to the Government to compulsorily acquire property rights to unclaimed lands and sell them on after survey, to resolve the mounting debt crisis?

Whatever the reason, much explanation is required of authorities forcibly securing land rights, of unutilised or undeveloped lands, on shady pretext. 

Land issues particularly in the North and East has been identified as one of the root causes of unrest after the ethnic conflict. 

While land owners in the country lobby the Government to release the lands which were once claimed by the security forces,Tamils who became refugees and moved abroad to escape the conflict,or to start a new life after it ended now say:"they have no voice in the fight to reclaim their property as for many expats the most they can do is visit the country or request their lands to be released. Even for those who have reclaimed their land, have to make regular trips to their homeland to ensure their property is not claimed by squatters or anybody else in their absence.

Courts are having to adjudicate against illegal land grabs."                                     

Private Property

Private property is distinguishable from public property which is owned by a State entity and from collective property, which is owned by a non-governmental entity. Sometimes, it is difficult to distinguish between private properties and “personal property,” as it varies depending on one’s political philosophy, with socialist perspectives making it a hard distinction between the two.

A new dimension re-appears some 60 years later, similar to what I witnessed during my visit to the Soviet Union in 1962, particularly, my visit to some Collective Farms or “kolkuz” in various States of the then Soviet Union, namely, the idea of private property belonging to the “common purpose of society”. 

Understandably today, private property is defined and enforced by a country’s political system.

Ideas about and discussion of private property date back at least as far as Plato, the Greek philosopher.

Property, is in reference to land, particularly agricultural land, came to be debated in the 17^th and 18^th centuries, accompanied by the political thought of English philosophers like Thomas Hobbs, John Locke, to address ownership. 

In the Sri Lankan context

In many countries and in Sri Lanka, in particular, acquisition of land by the State is well known, as 80 percent of all land, was and is owned by the State. This may be due to our island status and/or for security reasons.

Property is further acquired by the State, either for "social purpose" like widening of roads or railways, and/or land development or more recently for setting up surveillance posts and/or for military logistics.

The recent ruling by the Supreme Court however, is that the State cannot acquire individual land, unless there is a clear legal framework.The particular Supreme Court judgment handed down by Justice Mark Fernando - (Manel Fernando v Jayaratne 2000 (1) SLR 112, SC) with regard to the due process that ought to be followed in acquiring a given piece of privately owned land for a specific "public purpose" still stands. 

The State is duty bound to first and foremost protect her citizens' rights to life and property. The Land Acquisition Act of Sri Lanka confers special powers on the Minister to set in motion the exercise of acquiring private land for "a public purpose" by merely declaring that by Gazette notification. The Act does not require to state the public purpose for which such private land is required. This is a raw issue when it refers to "security purpose".

The Constitution of Sri Lanka does not guarantee the right to property in explicit terms through a provision to that effect. However, land acquisition must be divided into "public purpose" and "security reasons".The former being permanent acquisition with reasons attached and will be effective only after payment of compensation,while the latter, it must be for a period of years (say 5 years) with no reasons given, but compensation must be in the form of an annual payment.

The question of what is fair compensation should be carefully scrutinised as otherwise unscrupulous officials can acquire even barren lands, purely to generate an income. 

All in all, due process ought to be followed in acquiring a given piece of privately owned land for a specific "public purpose".

In the context of International Law 

It is well known that the right to property is recognised in Art.17 of the Universal Declaration of Human Rights. But, it is not recognised in the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights (ICESCR, Art 11 (1) 1966).

The right to property is one of the most controversial Human Rights, both in terms of its existence and interpretation. 

Compulsory Land Acquisition 

 Acquisition can be by "Adverse Possession," or by "Prescription" and/or by "encroachment".

We are told that the right of compulsory land acquisition is always available to the State.

No one doubts its application. But who in his/her right mind will want the Government to pay/or settle whatever compensation is deemed necessary for the compulsory acquisition of lands, unutilised and owned by Sri Lankans abroad, when the Acquiring Authorities have a legal obligation to pay even the pepper-corn assessment valuation to Sri Lankans in hard foreign currency?

No one in Sri Lanka,it seems, has thought about this disbursement of valuable overseas currency, when instead the Government can turn it around and levy a Withholding Tax on private unutilised lands held by Sri Lankan property owners living in comfort abroad. Smart ways of recovering valuable foreign exchange have yet to be researched.

As stated above, constitutional protection of the right to property in furtherance of compulsory land acquisition under international law, is quite unchartered territory at the global level. 

Further, strict guidelines have to be followed during compulsory purchase acquisition by the State or organs of the State in Sri Lanka. 

Social Impact Assessment (SIA) Report has to be undertaken in most jurisdictions in United Kingdom and many other countries. It is not clear whether such a recommendation about whether the project can go ahead or should be abandoned giving reasons for the Competent Authority decision is a requirement in Sri Lanka. 

Further, justification for seeking an Order Authorising Compulsory Acquisition meaning the Competent Authority or Government has to prove a compelling case is in the public interest and balancing "public interest" against "private loss" as well as the use of "Alternative Dispute Resolution" is not available to citizens of Sri Lanka.

Thus communities, with the support of Civil Society Organisations (CSOs) have recently mobilised themselves, often lead by Women’s Groups to hold institutions of Government accountable to secure tenure rights both of individual Sri Lankans, as well as of communities. 

It is well known how persistent community activism and advocacy at different levels have held Government and State Institutions to account and made enormous progress to guarantee private land rights. 

The legal framework pertaining to land in Sri Lanka

The right to land and property in Sri Lanka, is a minefield, although it is not a constitutional right of citizens.

It is accepted where a person or an entity is in unauthorised possession of State land, anyprocess of recovery is stated in the State Lands (Recovery of Possession) Act.

It is a procedural law aimed at securing the rights of the State against unauthorised occupants. The Competent Authority of State may serve a Quit Notice on such a person requiring them to vacate the land on a date not exceeding 30 days.

It is also known that an inquiry before a Magistrate is possible only where the occupant fails to comply with the Quit Notice. Simultaneously, there is no Appeal Proceedings against the decision of the Competent Authority. Strangely, even the Magistrate cannot question the decision of the Competent Authority.

This draconian provision is applicable to person(s) who unlawfully occupy State lands and are unable to prove their ownership title. This provision is frequently used on the landless, the displaced or evicted communities, even though they may have occupied the State lands for an extended period. 

The situation is different where land title is proven

We are told that The Competent Authority, particularly the Divisional Secretaries in Kachcheris, are threatening legitimate title owners of private lands with Compulsory Purchase of their lands and with surveys carried out. This is being done to sell unoccupied, underutilised lands on the market to secure much valued foreign currency. 

We are informed by Caretakers of these lands, that an outdated Land Circular 2013/1 which introduced an “accelerated programme of solving post conflict Land issues” is being used to acquire large areas of land to establish new security/military camps or for other military purposes, or as High Security Zones or even as Economic Zones. Simultaneously, since the war ended in 2009, many of these camps have been disbanded and lands returned to lawful owners. 

The latest initiative by the Competent Authorities  

It is also noted that the latest initiative is in response to the country’s investment promotion policy due to the dearth of hard foreign currency, offering unused lands to prospective international investors wishing to acquire large parcels of private unutilised land. 

Action by Deed Owners abroad

Any forcible takeover or grab of private lands of Sri Lankans living abroad is causing much concern, with owners of lands with title deeds reclaiming their lands and repatriating hard currency to Sri Lanka as an investment in their property.

Strangely, the rightful owners are now wanting to resettle in Sri Lanka, for a variety of reason, not withstanding the fear of Corona virus pandemic. They neither want their lands requisitioned, sequestrated or compulsorily acquired and are wanting “to vote for possession with their feet”.

It is a new sea change in the mindset of Sri Lankans living and working abroad to repatriate and plough in investment capital back into their private lands, at least for one reason, that the rate of exchange is in their favour. This is a Win-Win solution. 

This collaborative approach can only be taken forward by initiatives of the Sri Lankan State, and the Central Bank. 

Victor Cherubim  

 

ශ්‍රී ලංකාවේ පෞද්ගලික ඉඩම් රජයට පවරා ගැනීම

 

පෞද්ගලික දේපළ, විශේෂයෙන්ම ඉඩම් ජාතික ආරක්ෂාවේ නාමයෙන් රජයන් විසින් අනිවාර්යයෙන් අත්පත් කර ගන්නේ මන්දැයි ලෝකයේ කවුරුන් හෝ දන්නවාද?

දිනෙන් දින ඉහළ යන ණය අර්බුදය විසඳා ගැනීම සඳහා හිමිකම් නොලබන ඉඩම්වල දේපළ අයිතිය අනිවාර්යයෙන් ලබාගෙන ඒවා මැනීමෙන් පසු විකිණීමට රජයට භාරදෙනවාද?

හේතුව කුමක් වුවත් බලධාරීන් විසින් ඉඩම් අයිතිවාසිකම්, ප්‍රයෝජනයට නොගත් හෝ නොදියුණු ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් තහවුරු කිරීම පිළිබඳව බොහෝ පැහැදිලි කිරීම් අවශ්‍ය වේ.

 

පුද්ගලික දේපල

පුද්ගලික දේපළ රාජ්‍ය ආයතනයකට අයත් පොදු දේපළවලින් සහ රාජ්‍ය නොවන ආයතනයකට අයත් සාමූහික දේපළවලින් වෙන්කර හඳුනාගත හැකිය. සමහර විට, පුද්ගලික දේපල සහ "පුද්ගලික දේපල" අතර වෙනස හඳුනා ගැනීම දුෂ්කර ය, මන්ද එය කෙනෙකුගේ දේශපාලන දර්ශනය අනුව වෙනස් වන අතර සමාජවාදී ඉදිරිදර්ශන දෙක අතර දැඩි වෙනසක් කරයි.

1962 සෝවියට් සමූහාණ්ඩුවේ මා කළ සංචාරයේදී, විශේෂයෙන් එවකට සෝවියට් සංගමයේ විවිධ ප්‍රාන්ත වල සමහර සාමූහික ගොවිපලවල් හෝ කොල්කූස් වෙත ගිය මගේ සංචාරය හා සමාන නව මානයක් වසර 60 කට පසු නැවත දිස් වේ. "සමාජයේ පොදු අරමුණ" ට අයත් පෞද්ගලික දේපල පිළිබඳ අදහස. අද තේරුම් ගත හැකි පරිදි, පෞද්ගලික දේපළ අර්ථකථනය කර බලාත්මක කරනු ලබන්නේ රටක දේශපාලන පද්ධතිය මගිනි.

ග්‍රීක දාර්ශනිකයා වූ ප්ලේටෝ තරම් වත් පෞද්ගලික දේපළ පිළිබඳ අදහස් හා සාකච්ඡාවන් dateතට දිව යයි.

ඉඩකඩම්, ඉඩම්, විශේෂයෙන් කෘෂි කාර්මික ඉඩම් සඳහනක්, ය, 17 දී විවාදයට ගැනීමට පැමිණි වන හා 18 වන දින සියවස්, තෝමස් හොබ්ස්ට, ජෝන් ලොක් වැනි ඉංග්රීසි දාර්ශනිකයන් දේශපාලන චින්තනය සමග, ලිපිනය අයිතියට.

 

ශ්‍රී ලංකා සන්දර්භය තුළ

බොහෝ රටවල සහ ශ්‍රී ලංකාවේ, විශේෂයෙන්, රජය විසින් ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීම හොඳින් දන්නා අතර, ඉඩම් වලින් සියයට 80 ක්ම රජය සතු වූ අතර එහි හිමිකාරිත්වය දරයි. මෙය අපගේ දිවයිනේ තත්ත්වය සහ/හෝ ආරක්ෂක හේතූන් මත විය හැකිය.

මාර්ග හෝ දුම්රිය මාර්ග පුළුල් කිරීම සහ/හෝ ඉඩම් සංවර්ධනය සඳහා හෝ වඩාත් මෑතක දී නිරීක්ෂණ ස්ථාන පිහිටුවීම සඳහා සහ/හෝ හමුදා සැපයුම් සඳහා දේපල තවදුරටත් රජය විසින් අත්පත් කර ගනු ලැබේ.

කෙසේ වෙතත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මෑත කාලීන තීන්දුව නම්, පැහැදිලි නීතිමය රාමුවක් නොමැති නම්, රජයට තනි ඉඩම් අත්පත් කර ගත නොහැකි බවයි.

 

මානව හිමිකම් පිළිබඳ විශ්ව ප්‍රකාශනයේ 17 වැනි වගන්තියේ දේපල සඳහා ඇති අයිතිය පිළිගෙන ඇති බව දන්නා කරුණකි. එහෙත්, එය ආර්ථික, සමාජීය සහ සංස්කෘතික අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර සම්මුතියේ (ICESCR, Art 11 (1) 1966) පිළිගෙන නොමැත.

දේපල අයිතිය එහි පැවැත්ම සහ අර්ථ නිරූපණය යන දෙඅංශයෙන්ම වඩාත් විවාදාත්මක මානව හිමිකම් වලින් එකකි.

 

අනිවාර්ය ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීම  

අනිවාර්ය ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීමේ අයිතිය සෑම විටම රජයට පවතින බව අපට කියනු ලැබේ.

එහි යෙදුම කිසිවෙකු සැක නොකරයි. අත්‍යවශ්‍ය බලධාරීන්ට ගම්මිරිස් ඇට ගෙවීමට නීත්‍යානුකූල බැඳීමක් ඇති විට, විදේශයන්හි සිටින ශ්‍රී ලාංකිකයින් විසින් භාවිතා නොකරන ලද ඉඩම් සහ ඉඩම් අත්‍යවශ්‍ය යැයි සැලකීම සඳහා අවශ්‍ය යැයි සැලකෙන ඕනෑම වන්දි මුදලක් ගෙවීමට/හෝ නිරවුල් කිරීමට ඔහුගේ/ඇයගේ නිවැරදි මනසින් කැමති කවුරුන්ද? ශ්‍රී ලාංකිකයන් සඳහා තක්සේරු තක්සේරුව දෘඪ විදේශ මුදලින්ද?

විදේශයන්හි සැනසිල්ලෙන් ජීවත් වන ශ්‍රී ලාංකික දේපල හිමියන් සතුව ඇති පෞද්ගලික ප්‍රයෝජනයට නොගත් ඉඩම් සඳහා රජයට එය හරවා රඳවා ගැනීමේ බද්දක් අය කළ හැකි විට වටිනා විදේශ මුදල් මේ බෙදා හැරීම ගැන ලංකාවේ කිසිවෙකු සිතුවේ නැත.

 

ජාත්‍යන්තර නීතිය යටතේ අනිවාර්ය ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීම සඳහා දේපල අයිතිය ව්යවස්ථානුකූලව ආරක්ෂා කිරීම ගෝලීය මට්ටමින් තරමක් අනාරක්ෂිත ප්‍රදේශයක් බව අපි දනිමු.

 

තවද, රජය විසින් හෝ රජයේ ආයතන විසින් ශ්‍රී ලංකාවේ අනිවාර්යයෙන් මිලදී ගැනීමේදී දැඩි මාර්ගෝපදේශ අනුගමනය කළ යුතුය.

 

සිවිල් සමාජ සංවිධානවල (සීඑස්ඕ) සහයෝගය ඇතිව ප්‍රජාවන් තම කණ්ඩායම් බලමුලු ගැන්වී ඇති අතර, බොහෝ විට කාන්තා කණ්ඩායම් විසින් මෙහෙයවනු ලබන අතර එක් එක් ශ්‍රී ලාංකිකයින්ගේ මෙන්ම ප්‍රජාවන්ගේ ද අයිතිවාසිකම් සුරක්‍ෂිත කිරීම සඳහා රජයේ ආයතන වගකිව යුතුය.

 

නොනවතින ප්‍රජා ක්‍රියාකාරීත්වය සහ විවිධ මට්ටම්වල උපදේශනය රාජ්‍ය හා රාජ්‍ය ආයතන ගිණුම්ගත කර ඇති ආකාරය සහ පුද්ගලික ඉඩම් අයිතිය සහතික කිරීම සඳහා දැවැන්ත ප්‍රගතියක් ලබා ඇති ආකාරය හොඳින් දන්නා කරුණකි.

 

ශ්‍රී ලංකාව තුළ ඉඩම් සම්බන්ධ නීතිමය රාමුව

ව්‍යවස්ථානුකූලව පුරවැසියන්ගේ අයිතියක් නොවුනත්, ලංකාවේ ඉඩම් සහ දේපල අයිතිය බිම් බෝම්බයකි.

කිසියම් පුද්ගලයෙකු හෝ ආයතනයක් රජයේ ඉඩමක් අනවසරයෙන් සන්තකයේ තබාගෙන සිටින විට එය පිළිගනු ලැබේ

ප්‍රතිසාධන ක්‍රියාවලිය රජයේ ඉඩම් (සන්තකයේ අයකර ගැනීමේ) පනතේ දක්වා ඇත.

එය අනවසර පදිංචිකරුවන්ට එරෙහිව රාජ්‍යයේ අයිතිවාසිකම් සුරක්ෂිත කිරීම අරමුණු කරගත් කාර්ය පටිපාටික නීතියකි. එවැනි පුද්ගලයෙකුට දින 30කට නොවැඩි දිනයක ඉඩමෙන් ඉවත් වීමට අවශ්‍ය වන පරිදි නිසි රාජ්‍ය අධිකාරියට ඉවත්වීමේ දැන්වීමක් කළ හැක.

මහේස්ත්‍රාත්වරයා ඉදිරියේ පරීක්ෂණයක් කළ හැක්කේ නිවැසියා ඉවත්වීමේ දැන්වීමට අනුකූල නොවන්නේ නම් පමණක් බව දන්නා කරුණකි. ඊට සමගාමීව, නිසි බලධාරියාගේ තීරණයට එරෙහිව අභියාචනා ක්‍රියාදාමයන් නොමැත. පුදුමයට කරුණක් නම්, නිසි බලධාරියාගේ තීරණය මහේස්ත්‍රාත්වරයාට පවා ප්‍රශ්න කළ නොහැක.

මෙම කුරිරු විධිවිධානය රජයේ ඉඩම් නීති විරෝධී ලෙස අල්ලාගෙන සිටින සහ ඔවුන්ගේ අයිතිය ඔප්පු කිරීමට නොහැකි වූ පුද්ගලයන්ට අදාළ වේ. මෙම ප්‍රතිපාදනය ඉඩම් නොමැති, අවතැන් වූ හෝ ඉවත් කළ ප්‍රජාවන් සඳහා දිගු කාලීනව රජයේ ඉඩම් අල්ලාගෙන සිටියද නිතර භාවිතා වේ.

 

ඉඩම් අයිතිය ඔප්පු කරන තැන තත්ත්වය වෙනස්

නිසි බලධාරියා, විශේෂයෙන්ම කච්චේරිවල ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරු, පෞද්ගලික ඉඩම්වල නීත්‍යානුකූල හිමිකම් හිමියන්ට ඔවුන්ගේ ඉඩම් අනිවාර්යයෙන් මිලදී ගන්නා ලෙසත්, මැනුම් සිදුකරන බවටත් තර්ජනය කරමින් සිටින බව අපට වාර්තා වේ. මෙය සිදු කෙරෙන්නේ බොහෝ වටිනා විදේශ මුදල් ලබා ගැනීම සඳහා පදිංචි නොවන, ප්‍රයෝජනයට නොගත් ඉඩම් වෙළඳපොලේ විකිණීම සඳහා ය.

 

“පශ්චාත් ගැටුම් ඉඩම් ගැටළු විසඳීමේ කඩිනම් වැඩපිළිවෙලක්” හඳුන්වා දුන් යල් පැන ගිය ඉඩම් චක්‍රලේඛය 2013/1 මගින් විශාල ඉඩම් ප්‍රමාණයක් නව ආරක්‍ෂක/හමුදා කඳවුරු පිහිටුවීමට හෝ වෙනත් හමුදා සඳහා අත්පත් කර ගැනීමට යොදා ගන්නා බව මෙම ඉඩම් භාරකරුවන් විසින් අපට දන්වා ඇත. අරමුණු, හෝ අධි ආරක්ෂිත කලාප ලෙස හෝ ආර්ථික කලාප ලෙස පවා. ඊට සමගාමීව 2009 යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු මෙම කඳවුරු බොහොමයක් විසුරුවා හැර ඉඩම් නීත්‍යානුකූල අයිතිකරුවන්ට ලබා දී ඇත.

 

නිසි බලධාරින්ගේ නවතම මුලපිරීම  

විදේශ විනිමය හිඟය හේතුවෙන් රටේ ආයෝජන ප්‍රවර්ධන ප්‍රතිපත්තියට ප්‍රතිචාර වශයෙන් නවතම මුලපිරීම, පුද්ගලික භාවිතයට නොගත් විශාල ඉඩම් කොටස් ලබාගැනීමට අපේක්ෂා කරන අනාගත ජාත්‍යන්තර ආයෝජකයින්ට භාවිතයට නොගත් ඉඩම් පිරිනැමීම බව ද සටහන් වේ.

 

විදේශයන්හි ඔප්පු හිමියන්ගේ ක්‍රියාව

විදේශයන්හි වෙසෙන ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේ පෞද්ගලික ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් අත්පත් කර ගැනීම බොහෝ කනස්සල්ලට හේතු වන අතර, ඔප්පු සහිත ඉඩම් හිමිකරුවන් ඔවුන්ගේ ඉඩම් ආපසු ලබා ගැනීම සහ දඩ මුදල් ආපසු මෙරටට ගෙන්වා ගැනීම

දේපල සඳහා ආයෝඡනයක් ලෙස ලංකාව.

පුදුමයට කරුණක් නම්, අයිතිකරුවන්ට දැන් විවිධ හේතු නිසා ලංකාවේ නැවත පදිංචි වීමට අවශ්‍ය වී තිබීමයි. ඔවුන්ට තම ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් ලබා ගැනීමට හෝ බලහත්කාරයෙන් අත්පත් කර ගැනීමට අවශ්‍ය නැති අතර “පයින් අල්ලා ගැනීම සඳහා ඡන්දය දීමට” අවශ්‍ය ය.

අවම වශයෙන් එක් හේතුවක් හෝ නිසා ආයෝඡන ප්රාග්ධනය ආපසු සිය පෞද්ගලික ඉඩම් වෙත ආපසු ගෙන්වා ගැනීම සහ විදේශයන්හි රැකියාවල නියුක්ත වන ශ්රී ලාංකිකයින්ගේ මානසිකත්වයේ නව වෙනස නම් විනිමය අනුපාතිකය තමන්ට වාසිදායක වීමයි.

 

මෙම සහයෝගී ප්‍රවේශය ඉදිරියට ගෙන යා හැක්කේ ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයේ සහ මහ බැංකුවේ මුල පිරීම් මගිනි.

 

වික්ටර් චෙරූබිම්   

                                                                                              

 இலங்கையில் தனியார் நிலங்களை அரசு கையகப்படுத்துதல்

அரசாங்கங்கள் தேசிய பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் தனியார் சொத்துகள், குறிப்பாக நிலங்கள் ஏன் கட்டாயமாக கையகப்படுத்தப்படுகின்றன என்பது உலகில் யாருக்காவது தெரியுமா?

பெருகிவரும் கடன் நெருக்கடியை தீர்க்க, உரிமை கோரப்படாத நிலங்களுக்கான சொத்து உரிமைகளை கட்டாயமாக பெற்று, அவற்றை கணக்கெடுப்புக்கு பிறகு விற்க அரசுக்கு விடப்பட்டதா?

காரணம் எதுவாக இருந்தாலும், நில உரிமைகளை, பயன்படுத்தப்படாத அல்லது வளர்ச்சியடையாத நிலங்களை, நிழல் தரும் சாக்குப்போக்கில் அதிகாரிகள் வலுக்கட்டாயமாகப் பாதுகாப்பதற்கு அதிக விளக்கம் தேவைப்படுகிறது.

குறிப்பாக வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் நிலப்பிரச்சினைகள் இன மோதலுக்குப் பிறகு அமைதியின்மைக்கான ஒரு முக்கிய காரணியாக அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளது.

ஒரு காலத்தில் பாதுகாப்பு படையினரால் உரிமை கோரப்பட்ட நிலங்களை விடுவிக்குமாறு நாட்டில் நில உரிமையாளர்கள் அரசுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கும்போது, ​​அகதிகளாக மாறி வெளிநாடுகளுக்குச் சென்ற தமிழர்கள் மோதலில் இருந்து தப்பிக்க, அல்லது இப்போது அது முடிந்த பிறகு ஒரு புதிய வாழ்க்கையை தொடங்க: "அவர்களிடம் இல்லை" பல புலம்பெயர்ந்தோர் தங்கள் நாட்டிற்கு வருகை தரலாம் அல்லது தங்கள் நிலங்களை விடுவிக்குமாறு கோரலாம் என தங்கள் சொத்துக்களை மீட்கும் போராட்டத்தில் குரல் கொடுக்கின்றனர். தங்கள் நிலத்தை மீட்டெடுத்தவர்கள் கூட தங்கள் சொத்தை உறுதி செய்ய தங்கள் தாயகத்திற்கு வழக்கமான பயணங்களை மேற்கொள்ள வேண்டும் அவர்கள் இல்லாதிருந்தால் குடிமகன்கள் அல்லது வேறு யாரும் உரிமை கோரவில்லை.

சட்டவிரோத நில அபகரிப்புகளுக்கு எதிராக நீதிமன்றங்கள் தீர்ப்பளிக்க வேண்டும். "

தனியார் சொத்து

தனியார் சொத்து என்பது அரசு நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான பொதுச் சொத்திலிருந்தும், அரசு சாரா நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான கூட்டுச் சொத்திலிருந்தும் வேறுபடுகிறது. சில நேரங்களில், தனியார் சொத்துக்கள் மற்றும் "தனிப்பட்ட சொத்து" ஆகியவற்றை வேறுபடுத்துவது கடினம், ஏனெனில் இது ஒருவரின் அரசியல் தத்துவத்தைப் பொறுத்து மாறுபடும், சோசலிச கண்ணோட்டங்கள் இரண்டிற்கும் இடையே ஒரு கடினமான வேறுபாட்டை உருவாக்குகிறது.

1962 இல் சோவியத் யூனியனுக்கான எனது வருகையின் போது நான் கண்டதைப் போலவே, 60 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ஒரு புதிய பரிமாணம் மீண்டும் தோன்றுகிறது, குறிப்பாக, சில கூட்டுப் பண்ணைகள் அல்லது அப்போதைய சோவியத் யூனியனின் பல்வேறு மாநிலங்களில் "கொல்குஸ்" என் வருகை, அதாவது "சமூகத்தின் பொதுவான நோக்கத்திற்கு" சொந்தமான தனியார் சொத்து பற்றிய யோசனை.

இன்று புரிந்துகொள்ளத்தக்க வகையில், தனியார் சொத்து என்பது ஒரு நாட்டின் அரசியல் அமைப்பால் வரையறுக்கப்பட்டு செயல்படுத்தப்படுகிறது.

கிரேக்க தத்துவஞானியான பிளேட்டோ வரை தனியார் சொத்து பற்றிய யோசனைகள் மற்றும் விவாதம்.

சொத்து என்பது நிலம், குறிப்பாக விவசாய நிலம் பற்றிய குறிப்பு ஆகும், இது 17 மற்றும் 18 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் விவாதிக்கப்பட்டது.

இலங்கை சூழலில்

பல நாடுகளில் மற்றும் இலங்கையில், குறிப்பாக, அரசால் நிலம் கையகப்படுத்துவது நன்கு அறியப்பட்டதாகும், அனைத்து நிலங்களிலும் 80 சதவிகிதம், அரசுக்கு சொந்தமானது. இது நமது தீவின் நிலை மற்றும்/அல்லது பாதுகாப்பு காரணங்களுக்காக இருக்கலாம்.

சாலைகள் அல்லது ரயில்வே விரிவாக்கம், மற்றும்/அல்லது நில மேம்பாடு அல்லது சமீபத்தில் கண்காணிப்பு நிலைகள் மற்றும்/அல்லது இராணுவ தளவாடங்கள் அமைத்தல் போன்ற "சமூக நோக்கத்திற்காக" சொத்து மேலும் அரசால் கையகப்படுத்தப்படுகிறது.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் சமீபத்திய தீர்ப்பானது, ஒரு தெளிவான சட்ட கட்டமைப்பைத் தவிர்த்து, தனிப்பட்ட நிலத்தை அரசு கையகப்படுத்த முடியாது என்பது. SC) ஒரு குறிப்பிட்ட "பொது நோக்கத்திற்காக" கொடுக்கப்பட்ட தனியாருக்குச் சொந்தமான நிலத்தை கையகப்படுத்துவதில் பின்பற்ற வேண்டிய உரிய செயல்முறை குறித்து இன்னும் உள்ளது.

வாழ்க்கை மற்றும் சொத்துக்கான தனது குடிமக்களின் உரிமைகளை முதலில் பாதுகாக்க அரசு கடமைப்பட்டுள்ளது. இலங்கையின் நிலம் கையகப்படுத்துதல் சட்டம் அமைச்சருக்கு சிறப்பு அதிகாரங்களை வழங்குகிறது, இது ஒரு பொது நோக்கத்திற்காக தனியார் நிலத்தை கையகப்படுத்தும் பயிற்சியை அரசிதழ் அறிவிப்பின் மூலம் அறிவிக்கிறது. இவ்வாறான தனியார் நிலம் தேவைப்படும் பொது நோக்கத்தைக் குறிப்பிட சட்டம் தேவையில்லை. இது "பாதுகாப்பு நோக்கத்தை" குறிக்கும் போது ஒரு மூல பிரச்சினை.

இலங்கையின் அரசியல் சாசனம் சொத்துரிமைக்கு வெளிப்படையான சொற்களுக்கு உத்தரவாதம் அளிக்கவில்லை. எனினும், நிலம் கையகப்படுத்துதல் "பொது நோக்கம்" மற்றும் "பாதுகாப்பு காரணங்களாக" பிரிக்கப்பட வேண்டும். முந்தைய காரணங்கள் நிரந்தர கையகப்படுத்தல் மற்றும் இணைக்கப்பட்ட காரணங்களுடன் நிரந்தர கையகப்படுத்தல் ஆகும். 5 ஆண்டுகள்) எந்த காரணமும் கொடுக்கப்படவில்லை, ஆனால் இழப்பீடு வருடாந்திர கட்டணமாக இருக்க வேண்டும்.

நியாயமான இழப்பீடு என்றால் என்ன என்ற கேள்வி கவனமாக ஆராயப்பட வேண்டும், இல்லையெனில் நேர்மையற்ற அதிகாரிகள் தரிசு நிலங்களை கூட கையகப்படுத்தலாம், முற்றிலும் வருமானத்தை உருவாக்கலாம்.

மொத்தத்தில், குறிப்பிட்ட "பொது நோக்கத்திற்காக" கொடுக்கப்பட்ட தனியாருக்குச் சொந்தமான நிலத்தை கையகப்படுத்துவதில் உரிய செயல்முறை பின்பற்றப்பட வேண்டும்.

சர்வதேச சட்டத்தின் பின்னணியில்

மனித உரிமைகளின் உலகளாவிய பிரகடனத்தின் கலை .17 இல் சொத்துரிமை அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. ஆனால், இது பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாச்சார உரிமைகளுக்கான சர்வதேச உடன்படிக்கையில் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை (ICESCR, கலை 11 (1) 1966).

சொத்துரிமை என்பது அதன் இருப்பு மற்றும் விளக்கத்தின் அடிப்படையில் மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய மனித உரிமைகளில் ஒன்றாகும்